asdasd

 Bir kış akşamıydı.

Gökyüzü ağlıyor gibiydi.
Şiddetli yağmur durmadan yağıyordu.
Günlerdir evden çıkmıyordum.
Psikiyatristlerin verdiği ilaçlar işe yaramıyordu
Ve artık konuşacak insan kalmamıştı.
Bu hayatımda elde edebileceğim tüm deneyimlerden feragat ettim.
Tam gece yarısında kendi odamda intihar ettim.
Evde herkes uyuyordu.
Kimse beni kurtaramadı.
Son anlarımda yaşamak için son kez çırpındım.
Vazgeçtiğimi anladım.
Aslında yaşamak istiyordum
Ama artık geri dönüşü yoktu.
Ses çıkaramıyordum.
İpi çözemiyordum.
Nefesim gittikçe azalıyordu.
Gözlerim bulanıklaşmaya başlamıştı.
Duvarımda asılı olan Çığlık tablosu son gördüğüm görüntüydü.
Öldüm.
 
 
 
Gözümü yeniden açtığım ve boşluktayım.
"Günaydın" dedin bana.
Başımı kaldırıp sana bakıyorum.
Karanlıklar içindeki ışıksın sadece.
Tüm ilgin ile bana baktığını hissedebiliyorum.
"Neredeyim?" diyorum şaşkınlıkla.
"Öldün" dedin
Yavaşça doğrulup ayağa kalkıyorum uçsuz bucaksız karanlıkta.
Sana bakıyorum.
"Burası Araf mı?" diyorum sonsuz sessizlikte.
Cevap vermiyorsun henüz
Sadece bakıyorsun üzgün surat ifaden ile.
"Öldüysem arkadaşlarım, ailem nasıldır şu an acaba?" diyorum gözümden akan bir damlayla.
Hata yaptığımın farkındayım ve geri dönmek istediğimden eminim.
Hala sessizce bana bakıyorsun.
Ben ise korkuyorum sadece.
Senden değil, durumdan.
Yine sessizsin.
"Sen Tanrı mısın?" diyorum sonunda.
"Bana öyle seslendiniz." diyorsun ve bana elini uzatıyorsun.
İhtişamlısın ve saygımı esirgemek istemiyorum senden.
Bana anne şefkati ile yaklaşıyorsun.
Uzattığın eline tırmanıyorum zorlukla.
Avuç içine oturup gözlerine bakıyorum ürkekçe.
Pişmanlığım artık yok.
"İsmin ne?" diyorum sakince.
"Şeytan." diyorsun ve sonunda gülümsüyorsun.
Elini yüzüne yaklaştırmaya başlıyorsun
Ki senin gözlerinin içine iyice bakabileyim.
 
Gözlerini görüyorum.
Gözlerinde gerçeği görüyorum.
Ve bu gerçekle sarhoş oluyorum.
Evrenin oluşumu,
Tanrıların varlığı ,
Ve kudreti,
Ve bilgisi,
Ve öğretisi,
İnsanlığın yaratılış amacı,
Bizden öncesi,
Bizden sonrası,
Ben,
Sen,
Biz,
Tüm yalnızlar,
Tüm hayvanlar,
Tüm ormanlar,
Tüm yıldızlar ve savaşlar
Ve tüm bu kötülüğün nedeni,
Şeytan’ın gözleri içinde saklıymış.
Şeytan’ı tanıdıkça anlaşılırmış.
Farkına varıyorum.
 
 
 
"Kendi canımı kendim aldım, artık kötü birisiyim." diyorum üzgünce.
"Şimdi cehennem mi geleceğim yoksa cennet mi?" diye soruyorum korkakça.
"Şimdi reankarne mi olacağım yoksa kötülüğe mi karışacağım?" diye düzeltiyorum panikle.
 
Ey Şeytan, yine gülümsüyorsun.
"Merak etme çocuğum." diyorsun.
Ve bana tek ihtiyacım olan şeyi veriyorsun.
İçten bir sarılma.